فاخته- زندگی نزدیک به هشتصد نفر رو در طول سالیان از آن زمان تا حالا دنبال کرده و نتیجه تحقیقات اش از محققین به دیگر محققین به "ارث" رسیده است (هشتادو پنج سال!).

این شاید این یکی از طولانی ترین تحقیق های رسمی تاریخ علم باشه.
نتیجه اش تکان دهنده است:
افراد باز نشسته نه اموال اشان ، نه فرزندانشان؛ نه وضعیت سلامتی اشان و نه هیچ چیز دیگری دغدغه اشان نیست!. بزرگترین نگرانی بعد از بازنشستگی، دلتنگی ست. دلتنگی برای آدم ها. برای دوستی ها، برای ارزش های از دست رفته، برای هم مسیر ها، همراهان و هم یارانی که با یک میثاق جاودان انسانی برگی از صفحات تاریخ زندگی کاری خود را رقم زدند و نام و یادشان به یادگار ثبت شد ...

آدم ها نه فقط سرمایه های ملّی، بلکه سرمایه های زندگی هستند.
آدم ها؛ گران قیمت ترین سرمایه های جهان هستی هستند.
آدم های خوب وفادار و با شرافت، بی قیمت اند.

قدر آدم ها را بدانیم...

فراموش نکنیم و همواره به یاد داشته باشیم که در برخی رویدادهای گرامیداشت شایستگان(بازنشستگان) هدیه دادن رو انداز و زیر انداز آن هم به صورت مجازی و نسیه و حواله کرد به فرداها یک نشانه است که می شود خیلی به آن پرداخت که باید خیلی ساده از کنار آن گذشت چون ارزش پرداختن به تفکر پشت صحنه آن ندارد!!! اما اگر در همان لحظه های برگزاری هدیه داده می شد موجب می گشت که نخستین چراغ انسانیت را این قشر روشن کرده و برروی سِنِ نمایش ؛ پتوها به زلزله زدگان سرما زده خوی تقدیم می شد و این همان انسانیتی است که دانشگاه هاروارد نزدیک یک قرن پژوهش( پس از ۸۵ سال تحقیق) به آن رسیده است!. البته از این فُکاهی نمادین که مثال زده شد که بگذریم؛
نگارنده بر این دیدگاه است که افرادی که در طول زمان کاری موظف با دام و طیور و در یک کلام با امور دامی، حیوانی ، جانوری، دامپروری و درمان و تیمار مخلوقات زبان بسته سر و کار داشته به مراتب وجدان کاری وعشق مضاعف را به منصه حضور رسانیده که این خود یک حکایت شیرین دیگری است که سعادت افزونتری را برای این قشر در زمان کار و پس از بازنشستگی به ارمغان آورده است که لطف و عنایت ربّ العالمین تفسیر فرمان به عشق را در عالم معنا به این طیف از بندگان خود هدیه نموده است.

ّیاربّ ، یاربّ : این شهر چه شهریست!؟
که صد یوسف "دل" به کلافی بفروشیم و
خریداری نیست...!

علیرضا کیهان پور