فاخته- گویی که بهمن هولناک کرونا آمده بود که نیمه جان بی رمق خیلی از داشته هایمان را بستاند که حتی در دوران پسا کرونا هیچ امیدی به بازپس دادن آن گرفته شده هایمان نیز در این آشفته بازار ثانیه ای  نیست.

مطبوعات و نشریات مکتوب آنجا که در محبس فضای مجازی  گرفتار شده اند، می روند که در یک نقطه عطف تاریخی از حافظه نوستالژیک ما به یک ناکجا آباد بی نام نشان رخت بربندند وفقط خاطرات نوستالژیک را برای یک هرم سنی ۵۰ تا ۶۰ سالگان تاریخ معاصر بر جای نمایند.

مگر با این آیتم ها می توان نسل جوان در هم تنیده در فضای مجازی را با مطبوعات آشتی داد:

کاهش شمارگان

کوچ نویسندگان به فضای مجازی

افزایش هزینه های غیر متعارف خرید کاغذ، فیلم، زینک، چاپ و چاپخانه که هریک به کار چاپیدن مشغول هستند

افزایش قیمت نشریات که در توان خرید سبد فرهنگی مخاطبان نیست

در دهه ۱۳۵۰ که در مجله فرهنگی "اطلاعات هفتگی" خاطرات سفر برادران امیدوار به قاره آفریقا را به صورت ویژه و اختصاصی عصر چهارشنبه ها  به قیمت ۵۰ ریال عرضه نموده وبا شمارگان بیش از یکصد هزار جلد در موج کثیرالانتشار کل کشور را در هم می درنوردید وصف های خاص طولانی مخاطبان را در هر شهری به خود اختصاص می داد کجاست؟

کمیاب و نایاب شدن کیهان ورزشی و دنیای ورزش در روز های شنبه هر هفته  در نخستین ساعات صبح به کدام آفاق فراموشی سپرده شد؟

کیوسک وپیشخوان مطبوعات اینک تبعیدگاه اجباری نشریاتی در کنج خرابات و دور از  دید ودسترس مخاطبان خزیده است که باید مروارید اشک را بر این پیشخوان ها بارید و یا این کام تلخ را با خرید تنقلاتی مانند شکلات و آدامس گران و تاریخ گذشته  برای اندک زمانی به شیرینی کاذبی در ذائقه خود میهمان نمود.

چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه بپذیریم ویا نپذیریم، و چه غمگین باشیم و یا نباشیم کرونا به عنوان یک کاتالیزور مرگ تدریجی یک رویا را رقم زده است وآن رویا ، رونق و زیبایی  پیشخوان های مطبوعات است که در اسارت جبر زمان گرفتار آمده اند و سپس فضای مجازی و تلفن های همراه اندروید که هر  یک رسانه ای در دستان صاحب اش است آغاز طلوع یک فناوری و نو آوری است که بر خرابه های مطبوعات  مکتوب خیمه زده و ستون های آن را  به لرزه درآورده است و شوربختانه هر لحظه سقف آن بر سر همه ما آوار خواهد شد.

در حد فاصل شمال، غرب، شرق و جنوب کتابفروشی های روبروی دانشگاه تهران وقتی احداث  بیش از ۳۰۰ کافه و پاتوق فرهنگی دارای رشد سریع بوده و محفل فرهنگ دوستان قدیم و جدید با نوشیدن یک چای خوش نوش شده، دیگر نه کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران با قدمت ۹۰ ساله و نه حس نوستالژیک کتاب فروشی های این محدوده جغرافیایی تهران بزرگ شاید قادر به تکرار دوران طلایی قبل از فضای مجازی به طور عام و خاص نباشند ودر پایان با آخرین نفس های نشریات مکتوب و ریه ها و رویه های مخاطب پسند و پر از اکسیژن وهوادهی رسانه های مجازی  به ناچار شاید مرهم این زخم و درد فرهنگی و میرایی  نشریات از ذهن و حافظه کاریزماتیکی ما این باشد:

اینها را یادآوری کردم تا به این نکته برسم که در حوزه ی ارتباطات و آموزش سازمان دامپزشکی کشور و دیگر زیرمجموعه های وزارت جهادکشاورزی نیاز به خانه تکانی اساسی در بخش تولید محتوا و انتخاب رسانه ها جهت انتقال پیام به مخاطب داریم و فرایندی که ذکر آن شد بی رحمانه، رسانه های مکتوب را مورد حمله قرار داده و ذائقه مخاطبان را نیز بیشتر با خود همراه کرده است. بنابراین حضور فعال در فضاهای مورد اقبال مخاطبان از جمله شبکه های اجتماعی پرمخاطب و دیگر رسانه های این گروه، می تواند کمک شایانی به بخش کشاورزی و از جمله دامپزشکی کشور نماید.

 علیرضا کیهان پور

پژوهشگر رسانه ای