فاخته- وقتی به حریم وزیستگاه طبیعی حیوانات وحشی و تا حدودی اهلی توسط انسان ها ورود غیرطبیعی صورت می گیرد، هبیتات، نیچ وکنج اکولوژیکی دیروز رفتارهای ذاتی و منحصر به فرد ژنتیکی ومحیطی( اکتسابی) آن ها دچار دستخوش و قلب ماهیت درونی خواهد شد که در این میان نقش محیط زیست، دامپزشکی و انواع و اقسام انجمن های تخصصی ، حمایتی و NGO,s حامی حیوانات نه دوچندان که صد چندان به منصه ظهور رسیده است.
امروزه فناوری های نوین ارتباطاتی از جمله تلفن های همراه هوشمند در کسری از دقیقه سریع ترین بازتاب را از وقوع یک پدیده و رفتار ، عمل و عکس العمل را در رسانه ها و اخبار فضای مجازی رصد کرده وبه مخاطبان خاص وعام خود ارائه نموده و مخاطب خاص و هدف باید هوشیار باشد و اخبار فیک را پایش و راستی آزمایی کند که موضع وی در قبال قضاوت نهایی خداپسندانه و منطبق بر سواد رسانه ای ومنشور اخلاقی و منش ورفتار یک شهروند هوشمند باشد.
اخبار مربوط به کشته شدن یک قلاده پلنگ در قائم شهر مازندران و یک خرس قهوه ای در استان اردبیل طی هفته گذشته بار دیگر طرز رفتار منطقی و مسولیت زا در قبال نوع مواجهه علمی و عملی با حیوانات وحشی که به هر دلیلی زیستگاه خود را ترک وبه شهرها و روستاها وبه آغوش آرام انسان ها پناه می برند موجب بروز عیار این نوع رفتارها در قبال حیوانات را آشکار نمود.

عجله و تصمیم احساسی برای پایان خستگی های یک پلنگ و یک خرس قهوه ای با شلیک فشنگ غیر بیهوشی توسط اداره حفاظت محیط زیست یک شهرستان یا کوتاهی برای تله گذاری زنده گیری آن شاید به دلیل عدم آموزش تخصصی ویا فقدان امکانات لازم در زمان بروز حوادث پیش بینی نشده ونیز با تراکتور از روی خرس قهوه ای رد شدن، نشان از بی تدبیری در مقابل یک موجود زنده است که در عالم زیست محیطی بدون استرس به تلخی یک پایان تلف شدن این دوحیوان شد که گریه و گلایه مخاطبان بیننده در رسانه ها و فضای مجازی را موجب شد. بنده خود شاهد سیل اشک ریختن های دلسوزانه یک مادر بزرگ با پیشینه معلمی بودم که برای این دوحیوان ارزش والایی قائل بوده، هستند و خواهند بود به طوری که همه ما به این افراد فهیم، دلسوز وحیوان دوست نیاز داشته ودر باور همه ما، حیوان دوستی و توجه به آن ها با توجه به بودجه و امکانات یک منشور اخلاقی و انسانی است که باید در تمامی عصرها و نسل ها به سنسور حساسیت ها و خلاقیت ها آراسته باشد.
گریه و گلایه یک مادر بزرگ والامقام برای نحوه نوع رفتار با این دو موجود زنده " زبان بسته بی دفاع " را پاس می داریم ودر برابر این ارزش های اخلاقی ومسوولانه به سهم خویش به عنوان یک روایت کننده و نویسنده این یادداشت سر تعظیم فرود می آورم. آری با کشتن عجولانه این دوحیوان؛ "رنج آواره گی و حسرت زنده بودن آن ها" زمینه ساز پایان خستگی هایشان در دنیا و سنگلاخ زندگی این" دو زبان بسته بی دفاع " در مقابل ما انسان ها را متاسفانه فراهم کردیم که امید است حتی در حداقل های این چنینی هرگز تکرار نشود.ان شاء الله

دکتر علیرضا کیهان پور
روزنامه نگار