فاخته- همیشه باید قبل از وقوع یک پدیده ژرف اندیشی ویا عملیات بازدارندگی داشته باشیم ونه دچار عمل زده گی مقابل یک عمل اتفاق افتاده که نوشداروی پس از مرگ میلیون ها قطعه جوجه زنده که حالا به هر دلیلی بوده و یا بیائیم و واکنش احساسی و رای به تفسیر مقابل یک کار انجام شده را در بوق وکرنا بدمیم.
قصه پر غصه معدوم سازی ویا دفن جوجه یک روزه قدمتی به درازای یک تاریخ حداقل ۵۰ ساله دارد ودر قالب بسیاری از آئین نامه ها و دستورالعمل های نوشته ونا نوشته دمار از روزگار صنعت بزرگ پرورش طیور کشور در آورده است.
بیش از هزاران پروتکل های بازدارنده ضد تولید و نابازدارنده دبیرخانه های تصویب و صدور آئین نامه های مختلف و متنوع اجرایی دام وطیور و آبزیان کشور که حتی خود نیاز بازنگری و یک ستاد حداقل یکصد نفره را می خواهد که این مصوبات گذشته را به روز و بازنگری کرده و به اصلاح علمی Capture Re Capture نموده وفقط آه و افسوس از گذشته های دور و نزدیک را به ارمغان آورد که هم خوانندگان فخیم و فهیم این یادداشت به خوبی می‌دانند و هم مخاطبان متولی انشای دستور العمل ها که کار خودشان را کردند ورفتند ویا هنوز هم پا در رکاب مسوولین از راه رسیده مشغول رتق وفتق! امور مخالف تولید هستند.
روند جوجه ریزی ماهانه بالای یکصد میلیون قطعه ای مزارع پرورش مرغ گوشتی کشور فرآیندی است که در هر دوره میلیارد ها تومان از بیت المال هزینه آن می شود و سندیکای جوجه یک روزه، معاونت امور دام و سازمان دامپزشکی کشور باید بر فرآیند صفر تا صد آن دخیل و ناظر قانونی باشند و بالطبع پاسخگوی معدوم سازی جوجه زنده زبان بسته یک روزه و برخورد قانونی با مرتکبین این کار ضد اخلاقی و ضد تولید در این شرایط تحریم های ظالمانه استکبار جهانی بر علیه اقتصاد و سفره مردم ونه انفعال ناشی از بوروکراسی و دیوانسالاری بیمارو در هم تنیده با منافع نا مشروع تعدادی از این مرفهین بی درد!.

یک سوال را انتظار پاسخگویی داریم چرا وچرا باید روند پایان جوجه کشی باید آغاز جوجه کشی باشد؟ و پاسخگوی این سرمایه سوزی وکار ضد اخلاقی و انسانی کیست؟ که یا باید برکنار ویا مجازات قانونی شود که آئینه عبرت سایرین شود؟ در انتظار پاسخ منطقی ونه فرافکنی مرسوم هستیم. فراموش نکنیم
اگر در زدن گل در یک قدمی دروازه به اوت استاد هستیم آقای مسوول محترم که از بیت المال مسلمین ارتزاق کرده وحقوق می گیری حداقل به دروازه خودی گل نزن که دار مکافات همین جاست.

 دکتر علیرضا کیهان پور

روزنامه نگار