فاخته- سرانجام در ایستگاه آخر تحولات در وزارت جهاد کشاورزی سرپرست جدید یکی از سازمان های بزرگ حاکمیتی به بلندای سرو ایستاده یک قرن تاریخ که (به همت یکی از عاشقان این عرصه با اضافه کردن تک به تک وکاشتن درختان به قیمت خون دل یعنی توسط زنده یاد استاد دکتر کریم ساعی متولد سال ۱۲۸۹ در مشهد مقدس و جان باخته تعالی و تنفس جنگل در چهارم دی سال ۱۳۳۱ در سانحه سقوط هواپیمای مسافربری شیراز به تهران یعنی مسافر جایگزین با مرحوم دکتر محمد ابراهیم باستانی پاریزی نویسنده آثاری مانند درخت جواهر، هواخوری باغ با گوهر شب، گرگ پالان دیده و شاهنامه آخرش خوش است) در عنفوان جوانی پایه گذاری شد، عباسعلی نوبخت به عنوان سرپرست پای در این سازمان نهاد و مسعود منصور که از زمان خداکرم جلالی تاکنون رحل اقامت در این سازمان را داشت قبل از آغاز گرمای تابستان و در روزهای واپسین بهار ۱۴۰۱ رفت که احتمالا در قامت مشاور وزیر و یا عضو هیات علمی موسسه تحقیقات ذیربط به مرور عملکرد پیشین خود بپردازد.

کاهش مساحت جنگل های کشور از دیرباز تاکنون، مشکلات آبخیزداری وآبخوان ها، کلاف پیچیده سازمان امور اراضی( منتزع شده ازبیش از یک دهه قبل) که در زمان وی متاسفانه با پیشنهاد مصوبه ای نام "جنگل ها و مراتع" را از تاریخ این سازمان زدود تا پاسخگوی رسمی و قانونی مشکلات جنگل های کشور نباشد، درست و (برعکس شبیه پست جدید "معاون وزیر" ورییس سازمان دامپزشکی کشور که در تاریخ چارت تشکیلاتی غیر مصوب مربوط به وزارت جهادکشاورزی بی سابقه بود) و رده تشکیلاتی سازمان دامپزشکی ایران را تا معاونت وزیر بالا کشید، نام تاریخی سازمان مجموعه کاری و تخصصی خودرا به بایگانی تاریخ سپرد --- هر چند وقتی سکان اداره کل حوزه ریاست وبه عبارتی همه کاره سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور در دستان یک "دامپزشک" در شرف بازنشستگی (سبک دوشی) به انضمام یدک کشیدن عنوان مشاور معاون وزیر هم بود سپرد!!!--- از این سازمان بیشتر و مطلوب تر انتظارنبوده و نخواهد بود.
اینک که تندباد وتندر تغییرات مدیریتی در سرشاخه های بیشه وجنگل صورت گرفته باید منتظر بود که با آمدن فردی با تخصص دکترای جنگل شناسی( معاون فعلی جنگل های این سازمان) از دیار مازندران مسیر پخش و هدایت سیل وسیلاب آبخوان داری به کجا سرریز خواهد شد؟.
البته نگارنده هرگز با افراد و مدیران عالی مجموعه وزارت جهادکشاورزی گذشته و حال و آینده زاویه کاری و شخصی نداشته وبا احترام متقابل به آنان ؛ صرفا بحث بر سر سامانه های پایدار روند تحقق اهداف کمی و کیفی است وبرای اصحاب رسانه فرقی نخواهد کرد که عباسعلی بیاید و کرمعلی(مدیر سابق سازمان امور عشایر) برود و مسعود باشد یا منصور نباشد اما نمود عینی آن در دولت پیشین سپردن کشتی شیلات ایران به دست یک دامپزشک عمومی بود که در ماه های آخر مدیریتی چنان سازمان را در امواج ناپسند مدیریتی غرق نمود و امضاء های خود را پی در پی پس گرفت که برآیند کارهایش به از هم گسیختگی ساختار سازمانی منجر شد که نیامدن اش خیلی بهتر از آمدن اش بود زیرا یک انتصاب سیاسی غیرحرفه ای تبعات زیادی در بلندمدت دارد که نمونه اش وضعیت کاری بسیاری از سازمان های تخصصی تحت نظر وزارت جهاد کشاورزی است که پایش عملکرد آن ها پس از گذر زمان بهترین ملاک قضاوت خواهد شد و بحث اصلی ما فقط سامانه های ساختاری سخت بنیاد است که با آمدن و رفتن افراد است که سوابق نرم افزارهای مدیریتی آن در زمان تغییرات فورمت نشود.

دکتر علیرضا کیهان پور