فاخته- نگارنده در آبان ماه سال ۱۳۶۲ توفیق آن را داشت که با کشتی تحقیقاتی موسوم به "دلوار" به مرکزیت استان شیلاتی بوشهر در رابطه با بررسی لکه های نفتی خلیج فارس ناشی از جنگ تحمیلی در معیت پژوهشگران جهاد دانشگاهی و اساتید دانشکده های علوم و فنون دریایی آن زمان در این پروژه و طی طریق علمی آن حضور داشته باشم و اینک که به یک گذشته حدود ۴۱ ساله نگاهی دوباره دارم تفاوت های کمی و کیفی قابل ملموسی در عرصه نیلگون بی کران دریا و امنیت غذایی را می توان قابل احصاء تلقی نمود.
در سال ۱۳۵۷ کل تولیدات صید وصیادی شیلات حدود ۴۵ هزارتن با متوسط سرانه مصرف تقریبی یک کیلوگرم در سال بوده به طوری که در آب های داخلی و یا به عبارتی موضوع پرورش ماهی و میگو به جز موارد استثنائی مزرعه پرورش ماهی قزل آلا در سال ۱۳۳۸ در جاده موسوم به حصار کرج( خط یا لاین دو) و همچنین مزرعه تکثیر و پرورش ماهی قزل آلای جاجرود و پرورش ماهیان گرم آبی مجتمع بزرگ کشاورزی سپید رود رشت در دهه ۱۳۵۰ و تولید مقدماتی بچه ماهی خاویاری فینگرلینگ در حوالی روستای شاقاجی سدسنگر استان گیلان( ۱۳۵۱) که مورد نخست با همکاری کشور مجارستان و دومی توسط کشور شوروی سابق تحت نظارت "وزارت کشاورزی پیشین" به بهره برداری آزمایشی رسیده بود و همچنین ماهیدار کردن نسبی منابع آبی آببندان های طبیعی و به عنوان مثال ملموس تر رهاسازی بچه ماهی "وایت فیش" در دریاچه پشت سدکرج توسط اداره کل" صید و شکاربانی اسبق و سازمان حفاظت از محیط زیست فعلی "در دهه پایانی ۱۳۳۰ و کل دهه های ۱۳۴۰ و۱۳۵۰ و صد البته با مشکل و پارادوکسی به نام تامین بچه ماهیان مورد نیاز، عدم تجربه ودانش کافی و کند بودن سامانه انتقال یافته ها، فناوری ، دانش فنی که حرکتی تقریبا ساکن و رها شده به نظر می رسید، شاید آمار و مستند قابل اتکایی در منابع و گزارشات مکتوب وجود نداشته اما اینک با تولید حدود ۱/۳ میلیون تن ماهی و میگو و متوسط مصرف سرانه آبزیان به میزان ۱۳ کیلوگرم و صادرات بیش از ۵۰۰ میلیون دلار محصولات و فرآورده های آبزیان تا پایان سال ۱۴۰۰ طبق آمارنامه رسمی شیلات ایران که بیش از سه دهه( از زمان الحاق شیلات ایران به جهاد سازندگی پیشین در ۲۶ شهریور سال ۱۳۶۶ با حکم حکومتی حضرت امام"رضوان الله تعالی علیه" به طور منظم، دقیق و پی آیند چاپ و منتشر می شود) با تلاش حدود ۱۲۰ هزار نفر جامعه صیادی دریادل و بارکد دار وبیش از ۱۵۰ هزار نفر شاغلین مستقیم وغیر مستقیم آبزی پروران حقیقت انکار ناپذیر و جلوه مانایی از فعالیت های جهادگرانه کارشناسان، مدیران، متخصصان و سرمایه گذاران بخش دولتی و خصوصی وبه ویژه اتحادیه ها و تعاونی های سراسری تخصصی ذیربط(NGO ها) شامل تشکل های مورد حمایت دولت و بالطبع شیلات ایران مانند ماهیان گرم آبی، سردآبی، خاویاری، میگو، زینتی آب های شور وشیرین، پرورش در قفس وPen، سایر آبزیان ماءکول و (غیر ماءکول صرفا صادراتی) را به منصه ظهور رسانیده است.
منابع انسانی و متخصص که بزرگترین سرمایه و افتخار شیلات ایران طی ۴۲ سال گذشته بوده است به یقین پیشران توسعه پایدار این فعالیت اقتصادی ارزآور به ویژه در عرصه برند خاویار ایران در عرصه فراسرزمینی و در جهان معاصر بوده است که به عبارت دیگر ترجمان این دیدگاه است که این کشتی در دریای مواج و طوفانی به سوی ساحل آرامش( تحقق امنیت غذایی و غذای سلامتی مورد نیاز جامعه ) رهنمون بوده و به عبارتی پرچم شیلات ایران بالاست اما فرهنگ سازی این "دردانه مولد، اشتغال زا و محرومیت زدای کشور به ویژه در سواحل جنوب ایران" و استفاده از ظرفیت شگفت آور و اثربخش رسانه ای در عرصه های شنیداری، دیداری، مکتوبات، بر خط و غیر برخط، پوستر، عکس، تیزر، انیمیشن، اینفو گرافی، آموزش، ترویج، نمایشگاه ها و همایش ها، وبینارها، فضای مجازی و پرهیز از "بحث های حاشیه ای و باری به هر جهت درمانی" در یک فضای تعاملی وهدف گرا باید بیش از پیش مورد حمایت و توجه قرار گیرد و طبق دیدگاه معاون وزیر ورییس کنونی سازمان شیلات ایران در نخستین گام وب سایت این سازمان باید تبدیل به یک دانشگاه علمی---- کاربردی و تحلیل محتوایی شود؛ اما پیش نیاز آن استقلال تشکیلاتی و مالی و اعتباری روابط عمومی سازمان شیلات ایران از سامانه سخت افزاری IT& ICT در تجدید نظر چارت تشکیلاتی است که در واقع تحقق باور این دیدگاه است که باید بین مباحث سخت افزاری ونرم افزاری خط کشی وظایف انجام شود که در این غوغای رسانه ای توجه به این مهم ،"امروز بهتر از فردایی" است که شاید هنوز در انتظار آن باشیم و چه زیبا رهبر کبیر انقلاب اسلامی (ره) فرمودند که : *تاریخ شما جهادگران را فراموش نخواهد کرد...* 

علیرضا کیهان پور
تحلیلگر ارشد رسانه ای